مهره های هواپیماها واشرها

مهره ها:

مهره های هواپیماها معمولاً دارای علائم معرفی نمیباشند ولی دارای جنسی مشابه با پیچ های مهره دار هستند. بخاطر گستره زیاد ارتعاشات ایجاد شده در اسکلت هواپیما و موتورشان، مهره ها میبایست قدری شبیه وسایل قفل کننده باشند تا بتوانند آنها را در جای خود نگه دارند. از روشهای معمول برای ایجاد حالت قفل کنندگی استفاده از پین های برشی در مهره های چاکدار، استفاده از اینسرت های فیبری، واشرهای قفل کن و سیم های ایمن میباشند. مهره های چاکدار (با استاندارد AN 310) همراه با پیچ هایی بکار میروند که تحت بارهای کششی قرار میگیرند. مهره های برشی ریختگی چاکدار (با استاندارد AN 320) تنها برای مواردی که تنها تنش های برشی قرار میگیرند بکار میروند. مهره های ساده (با استاندارد AN 315, AN 335) نیازمند یک وسیله قفل کنندگی مانند مهره پشت گیر (استاندار AN 316) یا سیم ایمن در این حالت دارند.

این وسایل میتوانند در برابر بارگذاری های کششی بالا ایستادگی کنند. مهره های شش گوش سبک (با استاندارد AN 340, AN 345) نیز به وسایل قفل کننده به هنگام کاربردشان نیاز دارند و تنها برای کارهای غیرساختاری بکار میروند

واشرها:

واشرهای معمول مورد استفاده در صنایع هوافضا با استاندارد AN 960, AN 970 مشخص میشوند. هدف اصلی یک واشر تخت از بکارگیری آن در نصبیات هواپیماها، ایجاد یک حالت شیم مانند به هنگام مورد نیاز است. در این حالت واشر به صورت یک سطح تکیه گاهی عمل کرده و وضعیت مهره های چاکدار را نسبت به سوراخ مته کاری شده جهت بکار بستن مهره تنظیم مینماید. به هنگام بکار بستن واشرهای قفل کن، به منظور جلوگیری از آسیب دیدن سطح فلز میبایست از واشرهای ساده استفاده کرد. واشرهای با استاندارد AN 960 از واشرهای معمول مورد استفاده میباشند. این واشرها در ضخامت های معمول و ضخامتهای نازک (حدود نصف ضخامت واشرهای با ضخامت معمول) ساخته میشوند. اعداد بکار رفته در استاندارد AN 960 نشان دهنده اندازه پیچ برای کارهایی است که مورد استفاده قرار میگیرند.